Podczas konferencji pod hasłem "Solankowa Dolina i odkrycie prozdrowotnych wód Pomorza i Kujaw" eksperci omawiali lecznicze właściwości wód mineralnych oraz rozwój uzdrowisk.
Odbyła się także debata na temat Strategii Rozwoju Uzdrowisk Województwa Kujawsko-Pomorskiego. Prezydent Inowrocławia Arkadiusz Fajok podkreślił znaczenie współpracy samorządów i sektora uzdrowiskowego dla przyszłości regionu wskazując, że uzdrowiska to zarówno tradycja, jak i przyszłość turystyki zdrowotnej. Zaznaczył również potrzebę stworzenia silnej sieci wspierającej rozwój regionu, aby przyciągnąć turystów i inwestorów.
Zobacz także: Będą zmiany wokół wieżyczek tężni solankowej
Włodarze Ciechocinka, Inowrocławia i Brześcia Kujawskiego podpisali list intencyjny, który ma stanowić podstawę do utworzenia stowarzyszenia, mającego zająć się wspólną promocją gmin uzdrowiskowych z województwa kujawsko-pomorskiego.
- Konferencja była świetną okazją do wymiany doświadczeń i nawiązania nowych kontaktów, które wspomogą rozwój uzdrowisk. Dzięki współpracy gmin województwo kujawsko-pomorskie ma szansę stać się wiodącym ośrodkiem turystyki zdrowotnej w Polsce - komentuje Urząd Miasta Inowrocławia.
Tężnia Solankowa w Inowrocławiu
Budowany etapami od lat 90. obiekt powstał w 2001 roku i jest sercem 85-hektarowego Parku Solankowego. Nosi imię dr. Jana Oseta, wieloletniego naczelnego lekarza uzdrowiska, głównego inicjatora i przewodniczącego społecznego komitetu budowy tężni w Inowrocławiu.
Konstrukcja składa się z dwóch połączonych ze sobą wieloboków o wysokości 9 metrów i 300 metrów długości. Na górze znajduje się taras widokowy, z którego można podziwiać nie tylko park, ale także inne części miasta. Zasada działania tężni jest prosta: pompowana na szczyt tężni solanka spływa po ścianach wyłożonych tarniną. Pod wpływem wiatru i promieni słonecznych powstaje naturalny solankowy aerozol, który ma właściwości prozdrowotne i wpływa na poprawę odporności. Przebywanie w pobliżu tężni pomaga osobom chorym na nadciśnienie tętnicze i choroby układu oddechowego.
W momencie otwarcia inowrocławska tężnia solankowa była trzecim w Polsce i dziewiątym takim obiektem w Europie. Obecnie podobne konstrukcje, choć zwykle dużo mniejsze powstają w wielu miastach i to nie tylko uzdrowiskowych. Dzięki unijnym środkom tężnia solankowa na przełomie 2020 i 2021 roku przeszła generalny remont. Nową tarninę ułożono na 77 przęsłach, teren wokół solankowej konstrukcji zyskał dodatkowe oświetlenie, zamontowano także nowe ławki.
Tężnie solankowe czynne są przez cały rok, za wyjątkiem przerw konserwacyjnych. Po zmroku są dodatkowo podświetlane, a z okazji świąt i innych wydarzeń przyjmują specjalne barwy. Wstęp na teren obiektu jest bezpłatny.
Tężnie solankowe w Ciechocinku
Unikatowa i największa w Europie drewniana konstrukcja do odparowywania wody z solanki została zaprojektowane przez Jakuba Graffa, profesora Akademii Górniczej w Kielcach. W Ciechocinku zbudowano trzy takie budowle, które zostały ustawione w kształcie podkowy.
Budowa tężni I i II trwała od 1824 do 1828 roku, trzecia powstała w 1859 roku. Podstawę tężni stanowi około 7 tysięcy wbitych w ziemię dębowych pali, na których umieszczono świerkowo-sosnową konstrukcję wypełnioną tarniną, po której spływa solanka.
fot. Ciechocinek.pl
Wysokość tężni wynosi 15,8 m, zaś ich łączna długość to 1741,5 m. Solankę do tężni pompuje się ze źródła nr 11, czyli fontanny "Grzybek" i wtłacza na górę do korytek zainstalowanych na ich szczycie. Stąd solanka przesącza się kroplami po ścianach tężni i pod wpływem wiatru i promieni słonecznych intensywnie paruje. Wokół tężni tworzy się słynny, bogaty w jod mikroklimat tworzący naturalne i lecznicze inhalatorium.
Obserwuj nas w Google News
