Najświętszym obiektem w synagodze był zawsze zwój Tory, który otaczały specjalne przedmioty, ozdoby Tory (klej kodesz). Należały do nich sukienka/pokrowiec na Torę oraz srebrne wskaźnik do czytania, nakładki na drzewce, korona oraz tarcza/plakieta - tas.

Tas (hebr. płyta), pierwotnie w formie metalowej tabliczki służył do oznaczania miejsca w zwój jest zwinięty (to swoista zakładka do książki, z tym wyjątkiem, że książka ma postać kilkunastometrowego zwoju). Z czasem przekształcił się w ozdobną plakietę zawieszaną na Torze z określeniem nazwy święta, w którym wypada czytanie określonego fragmentu. Tasy należą do charakterystycznych elementów wyposażenia synagog Żydów aszkenazyjskich (środkowoeuropejskich).

Najstarsze zachowane w Polsce tarcze na Torę datowane są na początek XVIII wieku. W zbiorach Muzeum im. Jana Kasprowicza znajdują się trzy tasy. Najstarszy, datowany na wiek XVIII, pochodzi z synagogi w Inowrocławiu. To srebrna tarcza z elementami mosiężnymi i szklanymi imitacjami kamieni szlachetnych. W jej centrum znajduje się hebrajska inskrypcja "szabat" - oznaczająca dzień, w którym zwój Tory oznaczony tym tasem był używany (od piątkowego wieczoru do sobotniego). Motywem dominującym, zdobionym kolorowymi kamieniami jest korona - symbol Tory, którą podtrzymują dwa gryfy, strażnicy skarbu. Tło blachy zdobi repusowany ornament roślinny – drzewo życia. Tora bowiem "to Nauka, drzewo żywota dla trzymających się jej, i szczęście dla wspierających się na niej".

Do tasu przytwierdzone są trzy blaszki zdobione rokokowym ornamentem z inskrypcjami hebrajskimi, mającymi charakter fundacyjny. Dzięki współpracy muzeum z prof. Andrzejem Trzcińskim z Uniwersytetu Marii Curii Skłodowskiej wiemy, że ten jedyny zabytek z inowrocławskiej starej synagogi fundowali Miriam i Abraham (małżeństwo) w 1782 roku.